Vergane dromen - Perfectly imperfect, #7

Alessandro. Al acht lange jaren wacht ik. Waarbij ik geduldig mijn wraak voorbereid. Nu heb ik hem gevonden, en ik zal het hem betaald zetten. Hij heeft me ingehuurd om zijn vrouw te bewaken, haar veiligheid te garanderen. En ik ga dezelfde vrouw vermoorden die ik heb gezworen te beschermen. Hij zal lijden zoals ik dat deed. En als ik klaar met hem ben, zal hij smeken om genade. Genade die ik niet zal tonen. Ravenna.
Hij staart me aan met haat in zijn donkere blik. Zijn ogen zijn duister en volgen elke stap die ik zet. Die ogen zien alles. Ik kan niet ontsnappen aan die stille blik, of de blauwe plekken verbergen die mijn lichaam bedekken. Elk spoor is het bewijs van vergane dromen. Noch kan ik het verlangen ontkennen dat ik heb naar een man, die nooit de mijne zal zijn.